Μα εσύ εκει...

Το τραγούδι μου τέλειωσε,

όλοι χάθηκαν

καθώς το φως χαμήλωσε,

μα εσύ εκεί...

Η αυλαία έπεσε,

όλα σταμάτησαν

το χειροκρότημα εσβησε,

μα εσύ εκεί...

Η σιωπή σου να ισοπεδώνει

το είναι μου,

η ματιά σου να καίει την ψυχή μου

μα εσύ εκεί...

''Μη φοβάσαι'' μουρμούρισες,

σε κοίταξα κ σιώπησες

θλίψη με κατάκλυσε

μα εσύ εκεί...

Αύτη η στιγμή,

η στιγμή μας ήταν η σωστή...

σώσε με σου φώνάξα

μα εσύ ακόμα εκεί...

Έτρεξα μα δεν σε έφτασα ,

σου φώναξα αλλά δεν ακούστηκα,

σου άπλωσα το χέρι,

μα εσύ εκεί...

Έκλαψα και με έπιασες,

μ'αγκάλιασες σφιχτά

και μου είπες ψυθυριστά

για πάντα...

Καιρό μετά

μα εσύ ακόμα εκεί...

New life...

Τόσες σκέψεις μπερδεμένες στο μυαλό μ χωρίς καμία λογική σειρά παλεύουν η μια την άλλη επιδιώκοντας μια θέση στην πρώτη μου ανάρτηση...Ξύπνησα ένα πρωί ύστερα από έναν όχι και τόσο τρομακτικό εφιάλτη κ συνειδητοποίησα ότι είμαι ολομόναχη στο καινούριο μου σπίτι και το ξυπνητήρι να κραυγάζει δίπλα μου επαναφέροντας με στην πραγματικότητα..Η μοναξιά τελικά δεν είναι το χειρότερο πράγμα,ίσα ίσα που έτσι μαθαίνεις καλύτερα τον εαυτό σου, ανακαλύπτεις τις κρυφές σου αδυναμίες, ξανά γεννιέσαι,χάνεσαι στις σκέψεις σου,επαναφέρεις στο νου σου αναμνήσεις, ορμάς σε αυτές και με μιας ξανά ζωντανεύουν ώσπου σε ρουφούν βαθιά μέσα τους, γίνεσαι αυτές κ αυτές εσύ, ξαπλώνουν πάνω στην ψυχή σου και σε διαμορφώνουν...Καινούρια πόλη καινούρια ζωή...μακριά από όλα αυτά που συνήθισα να βλέπω και να ακούω με το άνοιγμα του παραθύρου μου...Συνήθιζα να ξυπνάω με το παιχνιδιάρικο και συγχρόνως εκνευριστικό γάβγισμα του σκύλου μου Jack κάτι που τώρα μου λείπει αρκετά...Έτσι εκείνο το πρωί μου στοίχισε το ''όμορφο'' ξύπνημα στην Ρόδο και με προσγείωσε στην θορυβώδη πόλη της Αθήνας η οποία ας ελπίσω πως μου επιφυλάσσει αρκετές εκπλήξεις και πολλές εμπειρίες...xxx